Zasady tworzenia i wykorzystania puli premii hodowlanych w ramach funduszu PZHK w 2020 r. Premie dla młodych koniFundusz utworzony na szczeblu PZHK, w wysokości...
Szanowni Państwo, Polski Zwiazek Hodowców Koni przypomina, że wszystkie koniowate dla których dokumenty wydał podmiot w innym państwie członkowskim UE znajdujące się na terenie Polski...
Okręgowy Związek Hodowców Koni w Rzeszowie zaprasza wszystkich Członków Związku na Zebrania Informacyjno Szkoleniowe w Terenowych Kołach Hodowców Koni które odbędą się w/g załączonego terminarza w...
Okręgowy Związek Hodowców Koni w Rzeszowie w załaczeniu przedstawia kalendarz imprez hodowlano - sportowych organizowanych i współorganizowanych przez OZHK w...
Nazwa konie wielkopolskie obejmuje konie półkrwi, których odrębność w sensie genetycznym i genealogicznym była kształtowana jako tzw. konie poznańskie już w drugiej połowie XIX wieku.
Po drugiej wojnie światowej na terenach Śląska pozostało dużo dobrych koni śląskich pochodzących w liniach żeńskich od miejscowych szlachetnych klaczy i od ogierów oldenburskich i wschodnio-fryzyjskich.
W okresie powojennym importy ogierów oldenburskich pozwoliły na zachowanie i utrwalenie pożądanego typu koni rasy śląskiej. Miejscowe warunki i zamiłowanie hodowców oraz użytkowanie robocze w rolnictwie zapewniły tej rasie przetrwanie na terenie Śląska, a nawet rozprzestrzenienie jej na tereny południowej Polski.
Początki chowu koni zimnokrwistych na ziemiach Pomorza Gdańskiego sięgają czasów panowania na tym obszarze Zakonu Krzyżackiego. Na przełomie XIV i XV wieku Krzyżacy założyli na Powiślu i Warmii około 30 stadnin, wśród których jedna mieściła się w samym Sztumie i w roku 1404 posiadała około 150 koni różnych ras i typów, w tym ciężkie konie bojowe zwane fryzami. Po upadku Zakonu Krzyżackiego hodowlę kontynuowali warmińscy biskupi, jednak w czasie wojen napoleońskich nastąpił prawie całkowity jej upadek.